Ο φόβος των κουρσάρων της Μπαρμπαριάς μένει παντοτινά χαραγμένος στη μνήμη των Ευρωπαίων. Εξορμώντας από τις ακτές της Βόρειας Αφρικής, οι μουσουλμάνοι καταδρομείς λεηλάτησαν για αιώνες τα πλοία και τα παράλια της χριστιανικής Ευρώπης, γεννώντας ιερή αγανάκτηση στους χριστιανούς παρατηρητές. Ελάχιστοι όμως σχολίασαν την αντιστοιχία μεταξύ των Μπαρμπαρέζων και των χριστιανών ομοτέχνων τους. Με ορμητήρια τη Μάλτα και την Ιταλία, οι χριστιανοί λεηλατούσαν επίσης τα πλοία και τα παράλια της οθωμανικής Μεσογείου, αρπάζοντας περιουσίες και πουλώντας μουσουλμάνους στα σκλαβοπάζαρα. Και φαίνεται ότι, μακροπρόθεσμα, υπήρξαν πιο αποτελεσματικοί στο «θεάρεστο» έργο τους.

Όταν χάθηκαν από το προσκήνιο τα μουσουλμανικά καράβια, οι κουρσάροι αναγκάστηκαν να εντείνουν τη δράση τους εναντίον των χριστιανών που μετέφεραν μουσουλμανικά προϊόντα. Κι αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους Έλληνες, κύριους προμηθευτές υπηρεσιών στην Ανατολή. Έτσι οι κουρσάροι σταματούσαν όποιο ελληνικό καράβι βρισκόταν στο δρόμο τους.

Αξιοποιώντας πλήθος εγγράφων και μαρτυριών της εποχής, εξετάζει την οργάνωση και τις μεθόδους των κουρσάρικων επιχειρήσεων. Δίνει ιδιαίτερη προσοχή στους τρόπους διάθεσης της λείας, στη ζωή των σκλάβων και στα μέσα που επέτρεπαν σε ορισμένους από αυτούς να ξαναδούν κάποτε τα σπίτια τους. Τέλος, ολοκληρώνει και ζωντανεύει την παρουσίασή του με τη δράση πέντε περίφημων και αρκετά διαφορετικών μεταξύ τους κουρσάρων.