Γνωρίζουμε ότι ο χώρος, ως πρωταρχική έννοια για την ανθρώπινη σκέψη, προβλημάτισε πάντα τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Ταυτόχρονα, μέσα από τους σχηματισμούς του χώρου και την παρουσία των ανθρώπων σ’ αυτόν, αναγνωρίζουμε την οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων και δραστηριοτήτων, καθώς και την αποκρυστάλλωση κατηγοριών της σκέψης. Μας είναι όμως δύσκολο να διατυπώσουμε σε λέξεις το χωρικό νόημα που αντιλαμβανόμαστε πρακτικά και διαισθανόμαστε θεωρητικά. Για να το πετύχουν, οι Χωρογραφίες συνδέουν την οπτική καταγραφή με την περιπατητική εξερεύνηση και τη στοχαστική ανασύνθεση χωρικών διατάξεων.

Η διαμόρφωση του χώρου, που υλοποιείται με την οικοδόμηση και κατοίκηση των κτιρίων και προβάλλεται με τις κινήσεις, τις συναντήσεις και την ανταλλαγή των βλεμμάτων, κάνει τον πολιτισμό αισθητό ως κατασκευασμένο περιβάλλον. Οι χωρικές διατάξεις είναι ταυτόχρονα το ίχνος και το καλούπι ανθρώπινων σχέσεων και δραστηριοτήτων. Μέσα από αυτές αναγνωρίζουμε, έστω και αν δυσκολευόμαστε να τα διατυπώσουμε ρητά, τα νοήματα και την υφή της κοινής ζωής.

Από αυτή τη σκοπιά, η οπτική επιφάνεια των πραγμάτων δεν εκλαμβάνεται ως απλό θέαμα, αλλά συνδέεται με τη λογική και κινησιακή πρόσβαση στο χώρο και επομένως με την ένταξή μας στον κόσμο. Έτσι η «χωρογραφία» ως νοερή σύνθεση των επιμέρους παραστάσεων μιας οργάνωσης του χώρου συνυφαίνεται με τη «χορογραφία» ως αλληλουχία κινήσεων που αναδεικνύει εν δυνάμει σχηματισμούς.

Το ομόηχο των λέξεων «χωρογραφία» και «χορογραφία» μας οδηγεί συνειρμικά να συσχετίσουμε το χώρο ως πεδίο δυνατών κινήσεων και την κίνηση ως εν δυνάμει χωρικό σχηματισμό. Τρία σύγχρονα κτίρια αποτελούν κύριο αντικείμενο μελέτης: η μονή της La Tourette, του Λε Κορμπυζιέ, κοντά στη Λυών, το κέντρο πληροφοριών και εκθέσεων Αθήναιον, του Μάιερ, στον οικισμό Νέα Αρμονία της Ιντιάνα, και το μουσείο High Museum of Art, επίσης του Μάιερ, στην Ατλάντα.

Το βιβλίο επιχειρεί όμως να δείξει ότι η συστηματική περιγραφή των χωρικών σχέσεων έχει και γενικότερο ενδιαφέρον. Έτσι, πέρα από τα κτίρια, παρουσιάζεται η χωρική σύνταξη ενός τοπίου, του βουνού της Κυλλήνης, και αναλύεται η λανθάνουσα γεωμετρική κατασκευή δύο λογοτεχνικών έργων του Ίταλο Καλβίνο: Οι Αόρατες πόλεις και Εάν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης…  Το τελευταίο κεφάλαιο, ξεκινώντας από τον Τίμαιο και την Ιλιάδα, αφιερώνεται στην αρχιτεκτονική σκέψη, που είναι το δεδομένο υπόβαθρο του βιβλίου.

Μαζί, η ενιαία προβληματική και η θεματολογική ετερογένεια επιτρέπουν στον αναγνώστη να συσχετίσει και να εκτιμήσει με νέο τρόπο γνωστά αντικείμενα του φυσικού, του χτισμένου και του πολιτιστικού περιβάλλοντος.