Ο Herbert Marcuse γεννήθηκε το 1898 στο Βερολίνο. Στο τέλος της στρατιωτικής θητείας του έγινε μέλος ενός Συμβουλίου Στρατιωτών που πήρε μέρος στην εξέγερση των Σπαρτακιστών. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ κοντά στον Χούσερλ και τον Χάιντεγκερ. Συνδέθηκε με το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας της Φρανκφούρτης, το οποίο και ακολούθησε στη μετεγκατάστασή του στις ΗΠΑ το 1934, όχι όμως και στην επιστροφή του στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε ως αναλυτής στο Γραφείο Πολεμικών Πληροφοριών (OWI) και στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) των ΗΠΑ. Αργότερα δίδαξε φιλοσοφία στα πανεπιστήμια Columbia, Harvard, Brandeis και στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (Σαν Ντιέγκο). Από τους πρωτεργάτες της Κριτικής Θεωρίας της Σχολής της Φρανκφούρτης, ενέπνευσε ριζοσπάστες διανοούμενους και πολιτικούς ακτιβιστές στις δεκαετίες του 1960 και ’70 και χαρακτηρίστηκε «πατέρας της Νέας Αριστεράς» στις ΗΠΑ. Πέθανε το 1979. Έργα του είναι: Hegels Ontologie und die Grundlegung einer Theorie der Geschichtlichkeit (1932), Autorität und Familie in der deutschen Soziologie bis 1933 (1936), Reason and Revolution. Hegel and the Rise of Social Theory (1941), Eros and Civilization. A Philosophical Inquiry into Freud (1955), Soviet Marxism. A Critical Analysis (1958), One-Dimensional Man (1964), A Critique of Pure Tolerance (μαζί με τους Robert Paul Wolff και Barrington Moore, Jr., 1965), Negations. Essays in Critical Theory (1968), An Essay on Liberation (1969), Five Lectures (1969), Counterrevolution and Revolt (1972), The Aesthetic Dimension. Toward a Critique of Marxist Aesthetics (1978).
