H Luce Irigaray γεννήθηκε στο Βέλγιο το 1930. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου σπούδασε ψυχολογία και ψυχοπαθολογία, και αργότερα έλαβε διδακτορικό στη γλωσσολογία και τη φιλοσοφία. Έλαβε επίσης μέρος στο ψυχαναλυτικό σεμινάριο του Ζακ Λακάν και έγινε μέλος της φροϋδικής σχολής του Παρισιού (EFP), που εκείνος διηύθυνε. Εργάστηκε στη Fondation Nationale de la Recherche Scientifique του Βελγίου και στο Centre National de la Recherche Scientifique της Γαλλίας, όπου είναι σήμερα διευθύντρια ερευνών στη φιλοσοφία, ενώ έχει διδάξει στα πανεπιστήμια του Παρισιού VIII-Βενσέν και του Ρότερνταμ. Συμμετείχε ενεργά στο φεμινιστικό και το κομμουνιστικό κίνημα και απέκτησε ευρύτατο ακροατήριο σε φεμινιστικούς κύκλους, πραγματοποιώντας σεμινάρια και διαλέξεις σε όλη την Ευρώπη. Έργα της είναι: Le Langage des déments (1973), Speculum. De l’autre femme (1974), Ce sexe qui n’en est pas un (1977), Et l’une ne bouge pas sans l’autre (1979), Amante marine, de Friedrich Nietzsche (1980), Le Corps-à-corps avec la mère (1981), Passions élémentaires (1982), La Croyance même (1983), L’Oubli de l’air. Chez Martin Heidegger (1983), Éthique de la différence sexuelle (1984), Parler n’est jamais neutre (1985), Sexes et parentés (1987), Le Temps de la différence. Pour une révolution pacifique (1989), Sexes et genres à travers les langues (1990), Je, tu, nous. Pour une culture de la différence (1990), J’aime à toi (1992), Être deux (1997), Entre Orient et Occident (1999), The Way of Love (2002). Prières quotidiennes / Everyday prayers (2004), Il mistero di Maria (2010).
